حديث و آيات:
220. به سوى بهشت
امام على عليه السلام: اِنَّ لِلّهِ عِبادا كَسَرَتْ قُلوبَهُم خَشْيَةُ اللّه ِ فَاسْتُـكْفُوا عَنِ المَنْطِقِ، وَ اِنَّهُمْ لَفُصَحاءُ عُقَلاءُ اَلِبّاءُ نُبَلاءُ، يَسْبِقونَ اِلَيهِ بِالاَْعْمالِ الزّاكيَةِ، لا يَسْتَـكْثِرونَ لَهُ الكَثيرَ، وَ لا يَرْضَونَ لَهُ القَليلَ، يَرَوْنَ اَنْفُسَهُمْ اَ نَّهُمْ شِرارٌ وَ اِنَّهُمُ الاَكْياسُ الاَبْرارُ؛
خداوند، بندگانى دارد كه ترس از خدا، دل هايشان را شكسته و از اين رو، زبان در كام كشيده اند در حالى كه مردمانى سخنور و عاقل و صاحبدل و نجيب اند؛ با اعمال پاك به سوى خدا مى شتابند؛ اعمال زياد را در پيشگاه خدا زياد نمى دانند و به عمل كم، راضى نمى شوند؛ خود را بدترينِ مردم مى دانند، در حالى كه هشيارترين و نيكوكارترينِ مردمان اند.