حديث و آيات:
4. بهترين راهنما
داوود بن الحُصَيْن: فى صِفَةِ النَّبىِّ صلي الله عليه و آله: كانَ رَجُلاً اَفْضَلَ قَوْمِهِ مُروءَةً وَ اَحْسَنَهُمْ خُلْقا وَ اَكْرَمَهُمْ مُخالَطَةً وَ اَحْسَنَهُمْ جِوارا وَ اَعْظَمُهُمْ حِلْما وَ اَمانَةً وَ اَصْدَقَهُمْ حَديثا وَ اَبْعَدَهُمْ مِنَ الْفُحْشِ وَ الاَْذى وَ ما رُئِىَ مُلاحيا وَ لا مُماريا اَحَدا حَتّى سَمّاهُ قَوْمُهُ الاَْمينَ، لِما جَمَعَ اللّه ُ لَهُ مِنَ الاُْمورِ الصّالِحَةِ فيهِ فَلَقَدْ كانَ الْغالِبُ عَلَيْهِ بِمَكَّةَ الاَْمينَ؛
رسول اكرم صلي الله عليه و آله، از همه قوم خود جوانمردتر، خوش اخلاق تر، خوش برخوردتر، همسايه دارتر، بردبارتر، امانتدارتر، راستگوتر، و از بدزبانى و آزاررسانى به دورتر بودند. هرگز ديده نشد كه با كسى پرخاش و مجادله كنند. خداوند، صفات پسنديده را در آن حضرت جمع كرده بود، تا جايى كه قومش او را امين ناميدند و در مكّه، غالبا با لقب «امين» از ايشان ياد مى شد.