حديث و آيات: گنجينه هاى روزگار
رسول اللّه صلي الله عليه و آله : يُفتَحُ لِلعَبدِ يَومَ القِيامَةِ عَلى كُلِّ يَومٍ من أيّامِ عُمُرِهِ أربَعٌ وعِشرونَ خِزانَةً عَدَدَ ساعاتِ اللَّيلِ والنَّهارِ فَخِزانَةٌ يَجِدُها مَملُوءَةً نوراً وسُرورا فَيَنالُهُ عِندَ مُشاهَدَتِها مِنَ الفَرَحِ وَالسُّرورِ ما لَو وُزِّعَ عَلى أهلِ النّارِ لأََدهَشَهُم عَنِ الإِحساسِ بِأَلَمِ النّارِ ، وهِيَ السّاعَةُ الَّتي أطاعَ فيها رَبَّهُ ، ثُمَّ يُفتَحُ لَهُ خِزانَةٌ اُخرى فَيَراها مُظلِمَةً مُنتِنَةً مُفزِعَةً فَيَنالُهُ مِنها عِندَ مُشاهَدَتِها مِنَ الفَزَعِ والجَزَعِ ما لَو قُسِمَ عَلى أهلِ الجَنَّةِ لَنُغِّصَ 
عَلَيهِم نَعيمُها ، وهِيَ السّاعَةُ الَّتي عَصى فيها رَبَّهُ ، ثُمَّ يُفتَحُ لَهُ خِزانَةٌ اُخرى فَيَراها خالِيَةً لَيسَ فيها ما يَسُرُّهُ ولا ما يَسوؤُهُ ، وهِيَ السّاعَةُ الَّتي نامَ فيها أوِ اشتَغَلَ فيها بِشَيءٍ مِن مُباحاتِ الدُّنيا ، فَيَنالُهُ مِنَ
الغَبنِ وَالأَسَفِ عَلى فَواتِها حَيثُ كانَ مُتَمَكِّناً مِن أن يَملأََها حَسناتٍ ما لا يوصَفُ ، ومِن هذا قَولُهُ تَعالى : «ذَ لِكَ يَوْمُ التَّغَابُنِ» .
عَلَيهِم نَعيمُها ، وهِيَ السّاعَةُ الَّتي عَصى فيها رَبَّهُ ، ثُمَّ يُفتَحُ لَهُ خِزانَةٌ اُخرى فَيَراها خالِيَةً لَيسَ فيها ما يَسُرُّهُ ولا ما يَسوؤُهُ ، وهِيَ السّاعَةُ الَّتي نامَ فيها أوِ اشتَغَلَ فيها بِشَيءٍ مِن مُباحاتِ الدُّنيا ، فَيَنالُهُ مِنَ
الغَبنِ وَالأَسَفِ عَلى فَواتِها حَيثُ كانَ مُتَمَكِّناً مِن أن يَملأََها حَسناتٍ ما لا يوصَفُ ، ومِن هذا قَولُهُ تَعالى : «ذَ لِكَ يَوْمُ التَّغَابُنِ» .
پيامبر صلي الله عليه و آله : در قيامت ، براى هر روز از ايّام عمر بندگان ، 24 پرونده به تعداد ساعت هاى شبانه روز ، گشوده مى شود . [بنده ،] پرونده اى را پُر از روشنى و شادى مى يابد و از ديدنش چنان شادى و فرح به وى دست مى دهد كه اگر بر دوزخيان تقسيم شود ، احساس كردن رنج آتش را از آنان ، بازمى دارد ، و اين ، ساعتى است كه پروردگارش را در آن ، اطاعت كرده است . سپس ، پرونده اى ديگر گشوده مى شود و [بنده] آن را تاريك ، بدبو و ترس آور مى بيند و از مشاهده اش چنان بى تابى و ترس به وى دست مى دهد كه اگر بر بهشتيان تقسيم گردد ، خوشى را از آنان ، باز مى ستانَد و اين ، لحظه هايى است كه پروردگارش را در آن ، نافرمانى كرده است . سپس ، پرونده اى ديگر برايش گشوده مى شود و آن را تُهى مى بيند؛ نه چيزى در آن است كه او را شادمان كند ، و نه چيزى كه ناراحت سازد ، و اين ، ساعتى است كه خوابيده و يا به
كارهاى مباح دنيايى سرگرم بوده است . آن گاه ، به جهت از دست دادن اين لحظه ها ، احساس حسرت و تأسّف به وى دست مى دهد؛ چرا كه مى توانست آن را از نيكى هاى بى شمار ، پُر سازد و اين سخن خداوند : (آن [روز] ، روز حسرت خوردن است) بدين اشاره دارد .