حديث و آيات: 903 ـ مسئوليت گوش و چشم و دل
كتاب من لا يحضره الفقيه: قالَ رجلٌ للصّادِقِ عليه السلام :إنّ لي جِيرانا ولَهُم جَوارٍ يَتَغَنَّينَ ويَضرِبن بالعُودِ ، فرُبّما دَخَلتُ المَخرَجَ فَاُطِيلُ الجُلُوسَ استِماعا مِنّي لَهُنَّ؟... فقالَ لَهُ الصّادقُ عليه السلام :تاللّه ِ أنتَ ! أما سَمِعتَ اللّه َ عزّوجلّ يقولُ : «إنَّ السَّمْعَ والبَصَرَ والفُؤادَ كُلُّ اُولئكَ كانَ عنه مَسْؤولاً» ؟! 
من لا يحضره الفقيه : مردى به امام صادق عليه السلام عرض كرد : همسايگانى دارم كه كنيزكانشان آواز مى خوانند و عود مى نوازند و من گاهى اوقات به دستشويى مى روم و براى گوش دادن به ساز و آواز آنها نشستنم را طول مى دهم . . . حضرت فرمود : عجبا! سوگند به خدا تو [هم]؟! مگر نشنيده اى كه خداوند عز و جل مى فرمايد : « همانا گوش و چشم و دل ، همگى ، بازخواست مى شوند» ؟!