حديث و آيات: اُنس با خدا
عنه عليه السلام ـ في دُعاءٍ لَهُ يَلجَأُ فيهِ إلَى اللّه ِ لِيَهدِيَهُ إلَى الرَّشادِ ـ : اللّهُمَّ إنَّكَ آنَسُ الآنِسينَ لِأَولِيائِكَ ، وأحضَرُهُم بِالكِفايَةِ لِلمُتَوَكِّلينَ عَلَيكَ ، تُشاهِدُهُم في سَرائِرِهِم ، وتَطَّلِعُ عَلَيهِم في ضَمائِرِهِم ، وتَعلَمُ مَبلَغَ بَصائِرِهِم ؛ فَأَسرارُهُم لَكَ مَكشوفَةٌ ، وقُلوبُهُم إلَيكَ مَلهوفَةٌ ، إن أوحَشَتهُمُ الغُربَةُ آنَسَهُم ذِكرُكَ ، وإن صُبَّت عَلَيهِمُ المَصائِبُ لَجَؤوا إلَى الاِستِجارَةِ بِكَ ؛ عِلما بِأَنَّ أزِمَّةَ الاُمورِ بِيَدِكَ ، ومَصادِرَها عَن قَضائِكَ . 
امام على عليه السلام ـ در دعايى كه در آن به خدا پناهنده مى شود تا او را به راه درست ، هدايت فرمايد ـ : بارالها ! تو براى دوستانت همدم ترينِ همدمانى و براى توكّل كنندگان به تو ، از همه كاردان تر. بر نهانى هايشان بينايى ، و از درون هايشان باخبر ، و از حدّ بينش آنان آگاه . رازهايشان بر تو آشكار است و دل هايشان شيفته تو . اگر غربت به وحشتشان اندازد ، ياد تو آرامشان مى سازد و اگر مصيبت ها بر آنان فرو بارد ، به سوى تو پناه مى آورند ؛ زيرا مى دانند كه سر رشته كارها به دست توست و خاستگاه آنها قضاى تو .