حديث و آيات: اُنس با خدا
رسول اللّه صلي الله عليه و آله ـ مخاطبا للّه ِِ عز و جل ـ : يا رَبِّ ، وَدَدتُ أنّي أعلَمُ مَن تُحِبُّ مِن عِبادِكَ فَاُحِبُّهُ .
قالَ : إذا رَأَيتَ عَبدي يُكثِرُ ذِكري فَأَنَا أذِنتُ لَهُ في ذلِكَ ، وأنَا اُحِبُّهُ ، وإذا رَأَيتَ عَبدي لا يَذكُرُني فَأَنَا حَجَبتُهُ عَن ذلِكَ ، وأنَا أبغَضتُهُ .
قالَ : إذا رَأَيتَ عَبدي يُكثِرُ ذِكري فَأَنَا أذِنتُ لَهُ في ذلِكَ ، وأنَا اُحِبُّهُ ، وإذا رَأَيتَ عَبدي لا يَذكُرُني فَأَنَا حَجَبتُهُ عَن ذلِكَ ، وأنَا أبغَضتُهُ .
رسول خدا صلي الله عليه و آله ـ خطاب به خداوند عز و جل ـ : پروردگارا ! دوست داشتم بدانم كدام بنده ات را دوست مى دارى ، تا دوستش بدارم .
خداوند فرمود : «هرگاه ديدى بنده اى بسيار مرا ياد مى كند ، پس من به او اجازه ياد خود را داده ام و من او را دوست دارم؛ امّا هرگاه ديدى بنده ام مرا ياد نمى كند ، پس من او را از آن بازداشته ام و من او را دشمن مى دارم» .
خداوند فرمود : «هرگاه ديدى بنده اى بسيار مرا ياد مى كند ، پس من به او اجازه ياد خود را داده ام و من او را دوست دارم؛ امّا هرگاه ديدى بنده ام مرا ياد نمى كند ، پس من او را از آن بازداشته ام و من او را دشمن مى دارم» .