حديث و آيات:
دشمن ترينِ مردم در نزد خدا
عنه عليه السلام : إنَّ مِن أبغَضِ الخَلقِ إلَى اللّه ِ عز و جل لَرَجُلَينِ :
رَجُلٌ وَكَلَهُ اللّه ُ إلى نَفسِهِ ؛ فَهُوَ جائِرٌ عَن قَصدِ السَّبيلِ ، مَشعوفٌ بِكَلامِ بِدعَةٍ ، قَد لَهِجَ بِالصَّومِ وَالصَّلاةِ ، فَهُوَ فِتنَةٌ لِمَنِ افتَتَنَ بِهِ ، ضالٌّ عَن هَديِ مَن كانَ قَبلَهُ ، مُضِلٌّ لِمَنِ اقتَدى بِهِ في حَياتِهِ وبَعدَ مَوتِهِ ، حَمّالٌ خَطايا غَيرِهِ ، رَهنٌ بِخَطيئَتِهِ .
ورَجُلٌ قَمَشَ جَهلاً في جُهّالِ النّاسِ ، عانٍ بِأَغباشِ الفِتنَةِ ، قَد سَمّاهُ أشباهُ النّاسِ عالِما ولَم يَغنَ فيهِ يَوما سالِما .
امام على عليه السلام : دو تن هستند كه از دشمن ترينِ خلق در نزد خدايند :
آن كه خداوند ، او را به خود وا گذاشته است و در نتيجه ، از راه راست منحرف شده ، شيفته سخنى بدعت آميز گشته و دلبسته روزه و نماز شده است . پس او مايه فريفتگى فريب خوردگان است و از راه هدايتِ پيشينيان خود ، گم راه گشته و گم راه كننده كسى است كه در زمان حياتش و پس از مرگش از او پيروى كند و باركشِ گناهان ديگران و در گروِ گناه خود است.
و ديگرى آن كه جهلى از مردمان جاهل ، گرد آورده و راهى تاريكى هاى فتنه است . مردم نمايان ، او را عالم ناميده اند ، حال آن كه حتّى يك روز نيز در فضاى علم ، به سلامتْ نزيسته است .