«كسانى كه به ديدار ما (قيامت) اميد ندارند و به زندگى دنيوى خشنود شده و بدان آرامش يافته اند و آنان كه از
آيات ما بى خبرند ، به كيفر كارهايى كه مى كرده اند ، جايگاهشان جهنم است» .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ في قولهِ تعالى : «وكانَ تَحتَهُ كَنْزٌ لَهُما» ـ : كانَ ذلكَ الكنزُ لَوحاً مِن ذهبٍ فيه مَكتوبٌ : ... عَجِبتُ لِمَن يَرَى الدنيا وتَصَرُّفَ أهلِها حالاً بعدَ حالٍ كيفَ يَطمئنُّ إلَيها ؟!
امام على عليه السلام ـ درباره آيه شريفه: «زير آن[ ديوار ]گنجى متعلّق به آن دو بود» ـ فرمود : اين گنج لوحى زرين بود كه در آن نوشته شده بود : ... در شگفتم از كسى كه دنيا و دگرگونيهاى احوال اهل آن را مى بيند و باز به آن دل خوش مى كند .
امام على عليه السلام : همچون دورى كنندگان از دنيا به آن بنگريد ؛ زيرا دنيا بزودى ساكنانش را از خود مى راند و توانگر ناز پرورده را دردمند مى كند ، پس زنهار كه فراوانى آنچه از دنيا خوشايند شماست فريبتان ندهد؛ زيرا آنچه از دنيا با خود مى بريد اندك است.
امام على عليه السلام : مردم براى سود دنياى خود امرى از امور دين خود را وا نگذارند ، مگر آن كه خداوند كارى براى آنان پيش مى آورد كه زيانش از آن سود بيشتر است .
امام على عليه السلام : در خوارى و بى ارزشى دنيا نزد خداوند همين بس، كه جز در دنيا معصيت او نمى شود وجز با ترك دنيا به آنچه نزد خداست (بهشت و رضوان الهى) نمى توان رسيد .
امام على عليه السلام : همانا دنيا و آخرت دو دشمن ناهماهنگ و دو راهِ جدا از هم هستند . پس ، هر كه دنيا را دوست داشته باشد و با آن دوستى كند، از آخرت نفرت دارد و با آن دشمنى مى ورزد . دنيا و آخرت به منزله مشرق و مغربند، كه هر كس ميان آن دو را بپيمايد هر چه به يكى نزديك شود، از ديگرى دور گردد. دنيا وآخرت هووى همند.
