نقش گناهان در تباهى دل

امام على عليه السلام : اشكها نخشكيد، مگر به سبب سخت دلى و دلها سخت نشد، مگر به سبب كثرت گناه .

امام باقر عليه السلام : هيچ بنده اى نيست مگر آن كه در دلش نقطه اى سفيد وجود دارد ؛ پس هر گاه گناهى مرتكب شود ، در آن نقطه ، نقطه اى سياه پديد آيد، كه اگر توبه كرد آن سياهى مى رود و اگر در گناهان فرو رفت، نقطه سياه افزايش مى يابد چندان كه همه سفيدى را فرو مى پوشاند . و چون سفيدى پوشانده شد، گنهكار ديگر به خير و صلاح باز نمى آيد . اين است سخن خداوند عزّ و جلّ كه : «به حقيقت ، كارهايى كه مى كردند ، بر دلهايشان زنگار بسته است» .

امام صادق عليه السلام : پدرم عليه السلام مى فرمود : هيچ چيز بيشتر از گناه دل را تباه نمى كند ؛ همانا دل با گناه درگير مى شود ولى گناه چندان به آن مى پردازد (سماجت مى كند) كه سرانجام بر آن چيره مى گردد، و دل واژگونه مى شود .

امام صادق عليه السلام : هر گاه آدمى گناهى كند نقطه سياهى در دلش پديد مى آيد . اگر توبه كرد آن نقطه پاك مى شود و اگر باز هم گناه كرد آن نقطه بزرگتر مى شود ، تا جايى كه همه دلش را فرا مى گيرد و زان پس هرگز روى رستگارى را نمى بيند .