الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنّما الدنيا مُنتهى بَصَرِ الأعمى ، لا يُبصِرُ مِمّا وراءَها شيئاً ، و البَصيرُ يَنفُذُها بَصَرُهُ و يَعلَمُ أنّ الدارَ وراءَها ، فالبصيرُ مِنها شاخِصٌ ، و الأعمى إلَيها شاخِصٌ ، و البصيرُ مِنها مُتزوِّدٌ ، و الأعمى لها مُتزوِّدٌ .
امام على عليه السلام : همانا دنيا آخرين ديدرس انسان كور است و فراتر از آن را نمى بيند ، اما شخص بينا و با بصيرت نگاهش را از دنيا فراتر مى برد و مى داند كه سراى حقيقى در وراى اين دنياست . پس بينا، از دنيا دل بركَند و كور، به آن روى آورد . شخصِ با بصيرت، از آن توشه بر مى دارد و كور، براى آن توشه فراهم مى آورد .
امام على عليه السلام : هر كه به وسيله دنيا نگاه كند [و آن را آينه عبرت سازد] دنيا بينايش گرداند و هر كه به دنيا بنگرد [و جز آن نبيند] دنيا كورش سازد ( وراى آن را نبيند) .