امام على عليه السلام : حسود را جز نابودى نعمتِ [محسود ]شفا ندهد .
امام على عليه السلام : حسود از بديها (ناراحتيهاى ديگران) شاد مى شود و از شاديها[ى مردم ]غمگين .
امام على عليه السلام : حسود، زوال نعمت از محسود را براى خود نعمت مى داند .
عنه عليه السلام : الحاسِدُ يُظْهِرُ وُدَّهُ في أقْوالِهِ ، و يُخْفي بُغْضَهُ في أفْعالِهِ ، فلَهُ اسْمُ الصَّديقِ و صِفَةُ العَدُوِّ .
امام على عليه السلام : حسود به زبان لاف دوستى مى زند و در عمل، مخفيانه دشمنى مى ورزد؛ بنا بر اين ، او نام دوست را برخود دارد اما صفت دشمن را .
امام على عليه السلام : ستمگرى چون حسود نديدم، كه به ستمديده شبيه تر باشد .
عنه عليه السلام : ما رَأيتُ ظالِما أشْبَهَ بمَظلومٍ مِن الحاسِدِ : نَفَسٌ دائمٌ ، و قَلبٌ هائمٌ ، و حُزنٌ لازمٌ .
امام على عليه السلام : ستمگرى چون حسود نديدم، كه به ستمديده شبيه تر باشد : جانى سرگردان دارد و دلى بيقرار و اندوهى پيوسته .
امام على عليه السلام : از حسود همين براى تو بس است كه وقتى تو شادى، او غمگين است .
امام على عليه السلام : آنچه حسود [از حسادت خود ]مى كشد، او را بس است .
امام صادق عليه السلام : خيرخواهى و راهنمايى از حسود محال است .
عنه عليه السلام : الحاسِدُ مُضِرٌّ بنَفْسِهِ قَبلَ أنْ يَضُرَّ بالمَحسودِ ، كإبْليسَ أوْرَثَ بحَسَدِهِ لِنَفْسِهِ اللَّعْنَةَ و لآدمَ عليه السلام الاجْتِباءَ .
امام صادق عليه السلام : حسود، پيش از آن كه به محسود زيان رساند، به خود زيان مى زند؛ مانند ابليس، كه با حسد ورزى، براى خود نفرين خريد و براى آدم عليه السلام برگزيدگى .