حديث و آيات:
220. به سوى بهشت
امام على عليه السلام: كُلُّ خَوفٍ مُحَقَّقٌ اِلاّ خَوفَ اللّه ِ فَاِنَّهُ مَعْلولٌ... اِنْ هُوَ خافَ عَبْدا مِنْ عَبيدِهِ اَعْطاهُ مِنْ خَوفِهِ ما لا يُعْطى رَبَّهُ، فَجَعلَ خَوفَهُ مِنَ العِبادِ نَقْدا، وَ خَوفَهُ مِنْ خالِقِهِ ضِمارا وَ وَعْدا؛
هر ترسى، واقعى و ماندگار است، مگر ترس از خدا كه ممكن است خيالى [و گذرا] باشد... . انسان، اگر از بنده اى از بندگان خدا بترسد، آثار ترس، در رفتارش آشكار مى شود؛ امّا در برابر پروردگارش چنين نيست. چنين كسى، ترسش از بندگان، نقد [و آشكار] است و ترسش از آفريدگار، پنهان و نسيه.