حديث و آيات:
97 ـ شرايط امامت و ويژگيهاى امام
قرآن:
(وَجَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا لَمّا صَبَرُوا وَكانُوا بِآياتِنا يُوقِنوُنَ) .
(أَفَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدّي إِلّا أَنْ يُهْدى فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ ) .
«از ميان آن قوم ، پيشوايانى پديد آورديم كه چون شكيبايى ورزيدند و به نشانه هاى ما يقين داشتند، با امر ما به هدايت مردم پرداختند».
«آيا آن كه به سوى حق راه مى نمايد ، به پيروى سزاوارتر است يا آن كه راه نمى نمايد مگر آنكه خود راهنمايى شود؟ پس شما را چه مى شود؟ چگونه داورى مى كنيد؟».
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : لا يَحمِلُ هذا الأمْرَ إلّا أهلُ الصَّبْرِ والبَصَرِ والعِلْمِ بِمَواقِعِ الأمرِ .
امام على عليه السلام : اين امر (امامت) را به دوش نمى كشد مگر كسى كه اهل شكيبايى، بينش و آگاهى از سررشته امور باشد.