احادیث امام سجاد علیه السلام

امام زين العابدين عليه السلام ـ نيز ـ فرمود ـ : تو خود را شيعه ما مى پندارى و حال و روز ما را در هر صبح و شام نمى دانى؟ در حالى صبح كرديم كه در ميان قوم خود همچون بنى اسرائيليم در ميان خاندان فرعون . مردان را مى كشند و زنان را زنده نگه مى دارند و بهترين خلايق بعد از پيامبر صلى الله عليه و آله بر فراز منبرها لعن مى شود و براى دشنام دادن به او مال و منال مى دهند .

امام زين العابدين عليه السلام ـ در سفارش به فرزند بزرگوارش حضرت باقر عليه السلام ـ فرمود : زنهار از مصاحبت با كسى كه از خويشان خود مى برد؛ زيرا من چنين كسى را در سه جاى كتاب خداوند عزّ و جلّ لعنت شده يافتم .

صفحه اختصاصي حديث و آيات الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام ـ مِن مَواعِظِهِ للزُّهريِّ ، حينَ رَآهُ حَزِينا مِن تَوالِي الهُمومِ و الغُمومِ علَيهِ مِن جِهَةِ الحُسّادِ و مَن أحسَنَ إلَيهِم ـ : أما علَيكَ أن تَجعَلَ المُسلمينَ مِنكَ بمَنزِلَةِ أهلِ بَيتِكَ فَتَجعَلَ كبيرَهُم مِنكَ بمَنزِلَةِ والدِكَ ، و تَجعَلَ صَغِيرَهم مِنكَ بمَنزِلَةِ وَلَدِكَ ، و تَجعَلَ تِرْبَكَ بمَنزِلَةِ أخيكَ ؟! ، فَأيَّ هؤلاءِ تُحِبُّ أن تَظلِمَ؟! ···
و إن عَرَضَ لكَ إبليسُ لَعَنَهُ اللّه ُ أنَّ لكَ فَضلاً على أحَدٍ مِن أهلِ القِبلَةِ ، فانظُرْ إن كانَ أكبَرَ مِنكَ فَقُلْ : قد سَـبَقَنِي بالإيمانِ و العَمَلِ الصـالِحِ فَهُو خَيرٌ مِنّي ، و إن كانَ أصغَرَ مِنكَ فَقُلْ : قد سَبَقتُهُ بِالمعاصِي و الذُّنوبِ فهُو خَيرٌ مِنّي ، و إن كانَ تِربَكَ فَقُل : أنا على يَقينٍ مِن ذَنبِي و في شَكٍّ مِن أمرِهِ ، فما لي أدَعُ يَقِيني لِشَكّي ؟!
و إن رَأيتَ المُسلِمِينَ يُعَظِّمُونَكَ و يُوَقِّرُونَكَ و يُبَجِّلُونَكَ، فَقُلْ : هذا فَضلٌ أخَذُوا بهِ
و إن رَأيتَ مِنهُم جَفاءً و انقِباضا عنكَ فَقُلْ : هذا لِذَنبٍ أحدَثتُهُ ، فإنّكَ إذا فَعَلتَ ذلكَ سَهَّلَ اللّه ُ علَيكَ عَيشَكَ ، و كَثُرَ أصدِقاؤكَ ، و قَلَّ أعداؤكَ .
حديث

امام زين العابدين عليه السلام ـ هنگام افسرده ديدن زُهرى از غم و ناراحتيهايى كه پياپى از جانب حسد ورزان و كسانى كه به آنها خوبى كرده است؛ به او مى رسيد ـ فرمود : تو بايد مسلمانان را چونان خانواده خود به شمار آورى؛ بزرگ آنان را به منزله پدر خويش دانى و كوچكشان را به منزله فرزندت و همسالانت را همچون برادرت . تو دوست دارى به كدام يك از اينها (پدر و
برادر و فرزند) ستم كنى؟!···
اگر ابليس ـ كه لعنت خدا بر او باد ـ ، به تو چنين وانمود كرد كه بر فردى از مسلمانان برترى و فضيلتى دارى، بنگر تا اگر از تو بزرگتر بود، به خود بگويى : او در ايمان و كردارِ شايسته، بر من پيشى دارد، پس از من بهتر است و اگر از تو كوچكتر بود بگو : در معاصى و گناهان، از او جلو هستم، پس او از من بهتر است و اگر همسال تو بود ، بگو : من به گنهكارى خود يقين دارم و در گنهكارى او ترديد، پس چرا بايد يقينم را بگذارم و به ترديدم چنگ زنم
و اگر ديدى مسلمانان تو را بزرگ و گرامى و محترم مى دارند بگو: اين از خوبى خود آنان است
و اگر از آنان نسبت به خودت بى مهرى و دلگيرى مشاهده كردى بگو: اين گناه و تقصير من است. اگر چنين كردى خداوند زندگى را بر تو آسان مى كند و دوستانت بسيار مى شوند و دشمنانت اندك .

امام زين العابدين عليه السلام : حقّ همنشين اين است كه با او به فضل و انصاف رفتار كنى و به اندازه اى كه احترامت مى كند، احترامش كنى . اجازه ندهى در هيچ بخششى پيشدستى كند و اگر پيشدستى كرد جبران كنى، همان قدر كه دوست دارد دوستش بدارى، اگر تصميم به گناهى گرفت او را از آن بازدارى، براى او مايه رحمت و مهر باش و باعث عذاب او مباش .

امام زين العابدين عليه السلام : حقّ كسى كه با تو رفت و آمد دارد اين است كه او را نفريبى، با او يكرنگ باشى، او را گول نزنى و نسبت به او از خداوند تبارك و تعالى بترسى .

امام زين العابدين عليه السلام : حقّ صدقه اين است كه بدانى آن اندوخته تو نزد پروردگار عزّ و جلّ توست و سپرده اى است كه نيازى به شاهد گرفتن بر آن نيست و اطمينانت به سپرده اى كه نهانى به وديعه مى گذارى، بيشتر از چيزى باشد كه آشكارا مى سپارى، و اين كه بدانى صدقه در دنيا، بلاها و بيماريها را از تو مى گرداند و در آخرت، آتش دوزخ را .

امام زين العابدين عليه السلام : ماييم صراط مستقيم و ما صندوق علم او هستيم .

امام زين العابدين عليه السلام : حسن بن على عليهما السلام چون به نماز مى ايستاد ، عضلاتش در برابر پروردگارش عزّ و جلّ مى لرزيد و هرگاه سخن از بهشت و دوزخ به ميان مى آمد ، همچون مار گزيده، آسيمه سر مى شد .

امام زين العابدين عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از آنچه موجب قبولى نماز مى شود ـ فرمود : دوستى و ولايت ما و بيزارى از دشمنان ما.

امام زين العابدين عليه السلام ـ وقتى در حال نماز ردايش روى يك شانه اش افتاد و آن را مرتب نكرد و علّت آن پرسيده شد ـ فرمود : واى بر تو! آيا مى دانى در پيشگاه چه كسى بودم؟ از نماز بنده همان مقدارى پذيرفته مى شود ، كه با توجّه قلبى همراه باشد .