احادیث رسول خدا صلی الله علیه و آله

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : نفاق ابتدا به صورت نقطه اى سياه [بر دل ]ظاهر مى شود و هرچه نفاق بيشتر شود آن نقطه بزرگتر مى گردد و چون نفاق به مرحله كمال رسيد، دل به كلّى سياه مى شود.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : منافق كسى است كه هرگاه وعده دهد خلف وعده كند، هرگاه كارى كند آن را فاش سازد (در بوق دَمَد)، هرگاه سخن بگويد دروغ گويد، هرگاه امانتى به او سپارند خيانت ورزد، هرگاه روزى داده شود سبكسرى كند و هرگاه روزى داده نشود (تنگ دست گردد) به غلّ و غش روى آورد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : منافق، چشمانش در اختيار اوست، هر گونه بخواهد گريه مى كند.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : گريه مؤمن از دل اوست و گريه منافق از سَرَش.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : بيشتر منافقان امّت من، قاريان آن هستند.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : نشانه منافق سه چيز است، هر گاه سخن گويد دروغ گويد، هرگاه وعده دهد وفا نكند و هرگاه به او اعتماد شود خيانت كند.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : چهار خصلت است كه در هر كه باشند منافق است و اگر يكى از آنها در او باشد يك خصلت نفاق در او وجود دارد تا اينكه آن را رها كند : كسى كه هرگاه سخن گويد دروغ گويد و هرگاه وعده دهد خُلفِ وعده كند و هرگاه پيمان بندد پيمان شكنى كند و هرگاه ستيزه كند از حق تجاوز نمايد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : سه خصلت است كه در هر كه باشند منافق است، هرچند اهل روزه و نماز باشد و خودش را مسلمان بداند : كسى كه هرگاه به او اعتماد شود خيانت ورزد و هرگاه سخن گويد دروغ گويد و هرگاه وعده دهد خُلفِ وعده كند. خداوند عزّ و جلّ در كتاب خود فرمود : «براستى كه خدا خيانتكاران را دوست ندارد» و فرمود : «لعنت خدا بر او اگر از دروغگويان باشد» و در آنجا كه فرمود : «و در اين كتاب از اسماعيل ياد كن كه او راست وعده و فرستاده اى پيامبر بود».

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : براى منافق سه نشانه است : هرگاه سخن گويد دروغ گويد، هرگاه وعده دهد خُلفِ وعده كند و هر گاه به او اعتماد شود خيانت ورزد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : منافقان را نشانه هايى است كه با آنها شناخته مى شوند : درودشان لعنت است، پرخور و شكم باره اند، به غنائم دستبرد مى زنند، به مساجد نزديك نمى شوند مگر با اكراه و رياكارى، نماز را آخر وقت مى خوانند، خود برتر بينند، به طورى كه با كسى انس و الفت نمى گيرند و كسى هم با آنان الفت نمى گيرد، شب مانند چوب خشك مى افتند (شب زنده دارى نمى كنند) و روز صداى خود را به جرّ و بحث بلند مى كنند.